در سال‌های اخیر، ایران با تصمیمات عجیب و بعضاً غیرقابل توجیه، فرصت‌های ژئوپلیتیکی بزرگی را به سادگی از دست داده است. یکی از این اشتباهات بزرگ، واگذاری بندر استراتژیک چابهار به شرکت‌های هندی بود؛ اقدامی که اکنون به‌وضوح می‌توان آن را یک خیانت آشکار از سوی هند ارزیابی کرد. خیانتی که نه‌تنها در پوشش بی‌عملی ظاهر شد، بلکه با اهداف کلان‌تری چون ضربه به منافع ایران و کمک به پروژه‌های کریدوری رژیم صهیونیستی همراه بود.
ریشه این خیانت: زد و بند جریان غرب‌گرا و اصلاح‌طلب در دولت‌های پیشین
آغاز این بازی خطرناک، از دل دولت‌های اصلاح‌طلب و غرب‌گرا بود؛ جریانی که با توهم توسعه از راه «اعتمادسازی با دشمن» سعی داشت هند را به‌عنوان شریک راهبردی ایران جا بزند. در حالی که حتی نگاهی سطحی به ساختار دولت مودی در هند و جهت‌گیری‌های منطقه‌ای آن‌ها نشان می‌داد که این کشور به‌صورت کامل در صف اسرائیل ایستاده است.
هند هیچ‌کاری در چابهار نکرد؛ فقط وقت ایران را گرفت
با وجود واگذاری بخش‌هایی از چابهار به هند، طی سال‌ها هیچ اقدام مؤثری از سوی این کشور مشاهده نشد. هیچ زیرساخت قابل قبولی ساخته نشد، وعده‌ها به‌طور دائم به تأخیر افتاد و تنها چیزی که هند از ایران گرفت، زمان بود؛ زمانی که می‌توانست صرف توسعه کریدورهای مستقل با چین، پاکستان و آسیای مرکزی شود.
این اتلاف وقت تعمدی، بیش از هر چیز به سود پروژه صهیونیستی «آی‌مِک» (IMEC) تمام شد؛ پروژه‌ای که با حمایت آمریکا، اسرائیل، عربستان و هند برای حذف ایران از نقشه ژئوپلیتیک منطقه طراحی شده است.
دولت مودی؛ دست‌نشانده صهیونیسم جهانی
رفتارهای دولت مودی نشان داده که این کشور، بیش از آنکه در پی منافع واقعی مردم هند باشد، در حال اجرای پروژه‌های راهبردی صهیونیستی در منطقه است. سرمایه‌گذاری گسترده الیگارش‌های هندی در بندر حیفا و تل‌آویو اسرائیل تنها بخشی از این پازل است.
سکوت هند در قبال اقدامات تروریستی رژیم صهیونیستی، حمایت از کریدور آی‌مِک و کارشکنی در روند توسعه چابهار نشان می‌دهد که هند امروز شریک ایران نیست، بلکه بخشی از ائتلاف ضدایرانی است.
راهکار: اخراج فوری هند از چابهار؛ درس عبرتی برای دیگران
اکنون زمان آن رسیده که ایران با صراحت، هند را از پروژه چابهار اخراج کند. این تصمیم نباید صرفاً یک واکنش دیپلماتیک باشد، بلکه باید به‌عنوان یک پیام قاطع به سایر کشورهایی که به دنبال بازی دوگانه یا همکاری با اسرائیل هستند ارسال شود.
اقدامات پیشنهادی:
- واگذاری توسعه چابهار به شرکای قابل اعتماد داخلی و خارجی
- طراحی مجدد کریدورهای راهبردی در قالب «جاده ابریشم جدید» با همراهی پاکستان و آسیای میانه
- بستن قراردادهای الزام‌آور با شرکای شرقی برای توسعه چابهار در بازه زمانی محدود
- ممنوعیت سرمایه‌گذاری کشورهایی که با اسرائیل روابط اقتصادی راهبردی دارند در بنادر و زیرساخت‌های ایران
سخن پایانی: وقت آن است که ساده‌لوحی را کنار بگذاریم
اشتباهات گذشته نباید ادامه یابد. ایران نمی‌تواند در وسط نبرد کریدورهای جهانی، نقش تماشاگر را ایفا کند. اخراج هند از چابهار باید به الگویی برای حفظ منافع ملی تبدیل شود. هر کشوری که با رژیم صهیونیستی معامله می‌کند، جایی در راهبردهای اقتصادی و ژئوپلیتیکی ایران ندارد.
